Na een reis van bijna 8 uren hadden we de 6000 km overbrugd van Amsterdam naar Entebbe. Eindelijk waren we in Oeganda, ook wel de Parel van Afrika genoemd. Oeganda ligt in centraal Afrika en wordt doorsneden door de evenaar. Er wonen ruim 30 miljoen mensen Oeganda en er heerst een tropisch klimaat. De officiële taal van Oeganda is Engels. Na een zeer warm welkom door Paul Bulenzi, zijn vrouw en nog vele andere Afrikanen vertrokken we naar Kampala, de hoofdstad. Hier hebben we een lekker koud pilske overnacht in een “aangepast” hotel.

De volgende ochtend werden we wakker geschreeuwd door een verdwaalde Marokkaan die rond half zes voorstelde om eens op onze knieën te gaan liggen om Allah te plezieren. Er zijn dus moslims in Oeganda! Omdat we zo vroeg gewekt waren door DJ Mohammed, ben ik maar eens een kijkje gaan nemen in het ochtend leven. Vanaf dit moment besefte ik pas dat we waren aanbeland in een derde wereld land. Oeganda is namelijk een van de 50 armste landen van deze wereld. De aanblik van het straatleven is erg armoedig. Kinderen spelen met een autoband en veel mensen verkopen wat spulletjes in een van de vele standjes langs de weg. Eerlijk gezegd schrok ik me kapot van hoe de mensen daar leven.

Na het ochtendritueel werden de rolstoelen vastgebonden op een van de busjes. Toyota natuurlijk, het stikt hier werkelijk van Toyota. We zijn vervolgens naar het Ministerie van Gender, Labour and Social Development geweest, oftewel geslacht. Onder dit ministerie valt ook een departement gehandicapten zaken en daar hadden we een gesprek met de assistent commissaris. Ruim een uur hebben we met elkaar gesproken over de positie van gehandicapten in Nederland en Oeganda en welke rol de overheid hier in speelt. De overheid van Oeganda is van mening dat ze er alles aan doen om het leven van gehandicapten hier te verbeteren. Wij vonden alleen van niet. Vervolgens vertrokken we om te gaan lunchen in een verwesterd gedeelte van eetgelegenheden. Nadat we hadden plaatsgenomen werden we bestormd door 5 mensen van verschillende restaurants om te bestellen bij hun. Het eten was prima!... maar ja dat mocht ook wel voor deze prijs. Normaal gesproken kan je prima lunchen voor ongeveer 3 euro, nu waren we voor 7 klaar. Goed te betalen dus! Halverwege het eten begon het te regenen. En het begon gewoon fris te worden. De temperatuur hier is prima! Rond de 25 graden en ’s avonds koelt het lekker af!

Toen we onze reis naar Jinja vervolgden zagen we waarom Oeganda, de parel van Afrika wordt genoemd. Het is heel erg groen, het is er vruchtbaar en de mensen zijn uitermate vriendelijk. Soms alleen wel een tikkie te opdringerig. Wat ons op voorhand ook al opviel is dat de gemiddelde Oegandees behoorlijk lui is! Ze zitten maar wat en hangen wat rond en staren wat voor zich uit. Er is immers voldoende te eten (fruit groeit bijna overal) en niet zoveel te doen. Dat hun huis op instorten staat wordt niet als een probleem gezien (of, creatieve uitleg: men ziet het gewoonweg niet). Na een aantal uren arriveerden we in Jinja. Een leuk stadje met van alles en nog wat. Het hotel is werkelijk prima! Goed aangepast, vriendelijk personeel, een douche met soms warm en koud water, klamboes en een goed matras. Na wat wisselingen van kamers, vanwege gehandicapten preferenties ging iedereen zich installeren. ’s Avonds hebben we met zijn allen gegeten en wat heerlijke brewskies weggewerkt. Het bier smaakt hier prima! Uiteindelijk voldoet ons verblijf aan de benodigde eisen. Een dak, een bad, een bed en goed bier!

De volgende ochtend vertrokken we naar BEHOD, The Beam of Hope for de Disadvantaged. Dit is een opvangcentrum voor mensen met een beperking. Wanneer je in Oeganda een handicap hebt, tel je niet mee. Als voorbeeld: Als de vader zijn gezin voorstelt aan een onbekend zal hij zeggen: dit is mijn vrouw, dit zijn mijn drie kinderen en zij is gehandicapt. Bikkel hard dus! De levensstandaard is hier heel anders en je moet ook niet alles willen doen, maar duidelijk was wel dat ze enige hulp konden gebruiken. De mensen hebben niks, zijn verstoten door hun familie, zijn kinderen en familie kwijtgeraakt, zijn verkracht omdat ze gehandicapt zijn, maar toen ze ons verwelkomden werd dit gedaan vanuit hun hart! We werden met open armen ontvangen en de bewoners waren dolenthousiast over onze komst. We hebben met elkaar kennisgemaakt en gesproken en gespeeld met de kinderen. Ivo, een van de deelnemers werd door verschillende kinderen rondgecrossed over het terrein. De voorzieningen voor de gehandicapten zijn erg beperkt. Er zijn onvoldoende rolstoelen, waardoor sommige van hen over de grond rondkruipen en zodoende nog gehandicapter raken. Gelukkig hadden we een extra rolstoel mee, zodat een van hen dit probleem niet meer heeft. Vervolgens hebben we gegeten en ik kan jullie vertellen, die Oegandese vrouwtjes kunnen een lekker potje kookn! Na de lunch hebben we nog enige dingen bekeken en alvast wat plannen gemaakt voor de dag van morgen, want dan gaan we aan de slag!