Tweede verslag

Na de eerste kennismaking met het land, de inwoners en BEHOD zijn we aan de slag gegaan. We zijn met 12 Hollanders en een ieder heeft een taak gekregen. Zo zijn we druk bezig met het geven van voorlichting over bijv. hygiëne. We geven les aan de studenten en we vertellen over Nederland, hoe we daar wonen en hoe mensen met een handicap bij ons worden 'behandeld'. Daarnaast knappen we het douche/wc gebouw op en wordt er door onze ict-man een zo ideaal mogelijke computeromgeving aangelegd.

Participaid is de naam waaronder dit project wordt uitgevoerd. Er is voor deze naam gekozen, omdat we een gezamenlijk doel nastreven en dat we er samen voor zorgen dat het gaat lukken. Het gaat uiteindelijk om de participatie van de gehandicapten in de 'normale' samenleving.

Doordat wij als Muzungu's (blanken/rijken) aan de Oegandesen laten zien dat we ons mogen vertonen op straat en dat we door onze inzet, vaardigheden en doorzettingsvermogen anderen kunnen helpen en dat we net zo waardevol zijn als ieder ander in deze samenleving hopen we de beeldvorming te veranderen. Tot nu toe kunnen we in elk geval stellen dat het de beeldvorming van de BEHOD-members heeft veranderd. Ze zijn zichtbaar blij en trots dat wij bij hun komen, hun helpen en aan de andere mensen laten zien dat ze het waard zijn. Het werk wat we doen is daarom ook erg ontroerend!

In het begin zijn we voornamelijk met de Nederlandse groep aan de slag geweest. De gemiddelde Oegandees bedenkt zich namelijk niet zo snel dat hij/zij ook de handen uit de mouwen kan steken. Natuurlijk heeft de 'leiding' hier wat van gezegd en de volgende ochtend was iedereen, gehandicapt of niet, liggend en staand, actief aan de slag! Het was een prachtig gezicht en een ultiem voorbeeld van participatie. Samen werkten we aan een betere leefomgeving en lieten we zien dat we een heleboel kunnen bereiken. Wat mij betreft was na de deze dag de missie al geslaagd!

Afgelopen weekend waren we vrij!.... En we hebben Oeganda en m.n. Jinja wat beter leren kennen. Jinja staat voornamelijk bekend om de Nijl, omdat deze hier begint. De Nijl was lange tijd de langste rivier van de wereld totdat er na uitvoerig onderzoek bleek dat dit toch de Amazone is. Desalniettemin hebben we de zaterdag genoten van een boottocht over de Nijl en Lake Victoria. We hebben vele verschillende vogels gezien en een kijkje kunnen nemen in het leven van de riviermensen. Het is onvoorstelbaar hoe mensen hier wonen. Maar ja, ze weten niet beter en lijken zich er ook niet aan de storen. Het is misschien wat raar om te zeggen, maar je went er wel aan.

De zondag zijn we naar de Bujagali Falls geweest! Bij deze watervallen (stroomversnelling = beter) gaan jongens op jerrycans de rivier af tegen betaling. Het is spectaculair om te zien, maar het blijft levensgevaarlijk! Hier was een park waar we wat gerelaxed hebben en aan het einde van de middag gingen we huiswaarts. Ook was er een nieuw hoogte punt te melden! Bijna iedereen van de groep heeft last van diarree en krampen! Dat beloofd nog wat voor de tweede week. Wellicht dat het Oeganda-dieet geboren gaat worden.

Een ander aspect wat ik nog graag naar voren breng is de toegankelijkheid van Oeganda. Zoals jullie weten is YUUB mede-initiator van deze reis en erg geïnteresseerd in dit onderwerp. Nou over de toegankelijkheid kan ik kort en krachtig zijn, deze is waardeloos! Er zijn vele gaten in de wegen, hoge stoepen, geen adequate toiletten, vele trapjes, geen aangepaste douches (behalve nu bij BEHOD) etc. Wel zijn de Oegandesen graag bereid om je met raad en daad bij te staan. Wanneer je relaxed en verantwoord op vakantie wilt, ga dan maar niet naar Oeganda. Wanneer je wel van een uitdaging houdt, redelijk flexibel bent, zo nu en dan zelf kunt staan en geen bezwaar hebt tegen diarree, dan is het een geweldig land om te zien!

Renee