Ups and downs....

En toen waren de twee weken alweer bijna voorbij. Omgevlogen zijn ze maar daar was ik ook al vanuit gegaan. En toch zijn er elke keer weer dingen die me blijven verbazen. Zoals de mensen op straat. Ik heb zelden zoveel mensen gezien, mensen die rondlopen, mensen die spullen proberen te verkopen, mensen die gewoon rondhangen en mensen die reizen. Of komt dit door het feit dat ik nog zoveel zwarte mensen tegelijk heb gezien.... Of doordat alles hutjemutje op elkaar staat. Het blijft mij in ieder geval keer op keer verbazen en ik kijk mijn ogen uit.

De afgelopen week heb ik de pech gehad dat ik een urineweginfectie heb opgelopen. Daardoor heb ik bepaalde onderdelen van het programma moeten missen. Gelukkig kunnen mijn groepsgenoten het heel mooi en leuk na vertellen dus heb ik toch een beetje kunnen meegenieten. Het voordeel was voor Renee dat hij tijd voor een van zijn favoriete bezigheden had, lezen. Hij is al in zijn tweede boek bezig.

De afgelopen week heeft de groep het toiletgebouw kunnen afronden. Zo zijn overal nieuwe horren geplaatst en zijn er beugels en douchezitjes geplaatst. De mensen van BEHOD zijn er enorm blij mee. Vanmiddag gaan Femke en ik nog een kleine workshop hygiëne geven. We hebben van de week al de benodigde schoonmaakspullen gekocht met een paar meiden van BEHOD. Wat op zich al een hele belevenis is geweest.

Wat je je moet realiseren is dat deze mensen nog nooit een blanke gehandicapte hebben gezien. Kun je nagaan wat er gebeurt als ik dus over straat rol. Er zijn zelfs mensen hier die denken dat blanken niet gehandicapt zijn. Ze denken wellicht dat wij een superieur ras zijn, maar niets is minder waar.

Wat dus een van de belangrijkste doelen was. Van de week heb ik een gevoel van nutteloosheid gevoeld. Door mijn MS ben ik niet in staat om fysieke arbeid te verrichten. Ik had dus het gevoel dat doordat ik niets tastbaar achterliet ik meer voor spek en bonen mee was. Maar mensen zeiden al tegen me dat ik een van de belangrijkste taken vervulde, praten met de mensen, naar ze luisteren en ideeen uitwisselen. En gister werd dat nog eens bevestigd door Sander. Hij is een van de mensen die al langer dit project ondersteunt en woont al bijna 1 jaar in Kampala.

Hij vertelde mij dat toen hij een paar maanden voor het eerst het project bezocht de mensen erg schuw waren. Ze durfden je geen hand te geven en je zelfs niet aan te kijken. Hij was dus enorm blij verrast toen hij van de week het project bezocht en heeft gezien hoe de mensen zijn veranderd. Dus ons bezoek is niet voor niets geweest en ik ben blij dat ik dus ook mijn steen heb bijgedragen.

Maar we hebben het zelf ook kunnen merken, vooral bij de kinderen. Sommige kinderen zeiden in het begin niks en trokken zich terug en diezelfde kinderen rennen en dansen nu rond, gaan bij je op schoot zitten en hebben plezier.

Gisteren hebben we de mensen nog een keer kunnen verrassen. Iedereen had kleren mee die we hebben uitgedeeld. Zo mooi om te zien hoe blij ze met een nieuwe blouse kunnen zijn. Vanavond hebben we het afscheidsdiner bij BEHOD en ik ben benieuwd wie er nieuwe kleren aan heeft.