Eerste reisverslag Oeganda

Na een reis van bijna 8 uren hadden we de 6000 km overbrugd van Amsterdam naar Entebbe. Eindelijk waren we in Oeganda, ook wel de Parel van Afrika genoemd. Oeganda ligt in centraal Afrika en wordt doorsneden door de evenaar. Er wonen ruim 30 miljoen mensen Oeganda en er heerst een tropisch klimaat. De officiële taal van Oeganda is Engels. Na een zeer warm welkom door Paul Bulenzi, zijn vrouw en nog vele andere Afrikanen vertrokken we naar Kampala, de hoofdstad. Hier hebben we een lekker koud pilske overnacht in een “aangepast” hotel.

De volgende ochtend werden we wakker geschreeuwd door een verdwaalde Marokkaan die rond half zes voorstelde om eens op onze knieën te gaan liggen om Allah te plezieren. Er zijn dus moslims in Oeganda! Omdat we zo vroeg gewekt waren door DJ Mohammed, ben ik maar eens een kijkje gaan nemen in het ochtend leven. Vanaf dit moment besefte ik pas dat we waren aanbeland in een derde wereld land. Oeganda is namelijk een van de 50 armste landen van deze wereld. De aanblik van het straatleven is erg armoedig. Kinderen spelen met een autoband en veel mensen verkopen wat spulletjes in een van de vele standjes langs de weg. Eerlijk gezegd schrok ik me kapot van hoe de mensen daar leven.

Na het ochtendritueel werden de rolstoelen vastgebonden op een van de busjes. Toyota natuurlijk, het stikt hier werkelijk van Toyota. We zijn vervolgens naar het Ministerie van Gender, Labour and Social Development geweest, oftewel geslacht. Onder dit ministerie valt ook een departement gehandicapten zaken en daar hadden we een gesprek met de assistent commissaris. Ruim een uur hebben we met elkaar gesproken over de positie van gehandicapten in Nederland en Oeganda en welke rol de overheid hier in speelt. De overheid van Oeganda is van mening dat ze er alles aan doen om het leven van gehandicapten hier te verbeteren. Wij vonden alleen van niet. Vervolgens vertrokken we om te gaan lunchen in een verwesterd gedeelte van eetgelegenheden. Nadat we hadden plaatsgenomen werden we bestormd door 5 mensen van verschillende restaurants om te bestellen bij hun. Het eten was prima!... maar ja dat mocht ook wel voor deze prijs. Normaal gesproken kan je prima lunchen voor ongeveer 3 euro, nu waren we voor 7 klaar. Goed te betalen dus! Halverwege het eten begon het te regenen. En het begon gewoon fris te worden. De temperatuur hier is prima! Rond de 25 graden en ’s avonds koelt het lekker af!

Toen we onze reis naar Jinja vervolgden zagen we waarom Oeganda, de parel van Afrika wordt genoemd. Het is heel erg groen, het is er vruchtbaar en de mensen zijn uitermate vriendelijk. Soms alleen wel een tikkie te opdringerig. Wat ons op voorhand ook al opviel is dat de gemiddelde Oegandees behoorlijk lui is! Ze zitten maar wat en hangen wat rond en staren wat voor zich uit. Er is immers voldoende te eten (fruit groeit bijna overal) en niet zoveel te doen. Dat hun huis op instorten staat wordt niet als een probleem gezien (of, creatieve uitleg: men ziet het gewoonweg niet). Na een aantal uren arriveerden we in Jinja. Een leuk stadje met van alles en nog wat. Het hotel is werkelijk prima! Goed aangepast, vriendelijk personeel, een douche met soms warm en koud water, klamboes en een goed matras. Na wat wisselingen van kamers, vanwege gehandicapten preferenties ging iedereen zich installeren. ’s Avonds hebben we met zijn allen gegeten en wat heerlijke brewskies weggewerkt. Het bier smaakt hier prima! Uiteindelijk voldoet ons verblijf aan de benodigde eisen. Een dak, een bad, een bed en goed bier!

De volgende ochtend vertrokken we naar BEHOD, The Beam of Hope for de Disadvantaged. Dit is een opvangcentrum voor mensen met een beperking. Wanneer je in Oeganda een handicap hebt, tel je niet mee. Als voorbeeld: Als de vader zijn gezin voorstelt aan een onbekend zal hij zeggen: dit is mijn vrouw, dit zijn mijn drie kinderen en zij is gehandicapt. Bikkel hard dus! De levensstandaard is hier heel anders en je moet ook niet alles willen doen, maar duidelijk was wel dat ze enige hulp konden gebruiken. De mensen hebben niks, zijn verstoten door hun familie, zijn kinderen en familie kwijtgeraakt, zijn verkracht omdat ze gehandicapt zijn, maar toen ze ons verwelkomden werd dit gedaan vanuit hun hart! We werden met open armen ontvangen en de bewoners waren dolenthousiast over onze komst. We hebben met elkaar kennisgemaakt en gesproken en gespeeld met de kinderen. Ivo, een van de deelnemers werd door verschillende kinderen rondgecrossed over het terrein. De voorzieningen voor de gehandicapten zijn erg beperkt. Er zijn onvoldoende rolstoelen, waardoor sommige van hen over de grond rondkruipen en zodoende nog gehandicapter raken. Gelukkig hadden we een extra rolstoel mee, zodat een van hen dit probleem niet meer heeft. Vervolgens hebben we gegeten en ik kan jullie vertellen, die Oegandese vrouwtjes kunnen een lekker potje kookn! Na de lunch hebben we nog enige dingen bekeken en alvast wat plannen gemaakt voor de dag van morgen, want dan gaan we aan de slag!

Donaties voor Oeganda

Dankzij wethouder Jan Willem van der Kolk en de WMO-consulent van de gemeente Stadskanaal mag ik iemand in Oeganda gaan verblijden met een mooie, goede rolstoel!

Ook modehuis Westen heeft een donatie gedaan: overhemden en jurkjes. Hier is de lokale bevolking van Jinja vast erg blij mee.

Mocht jij ook iets willen bijdragen aan het project dan kun je dit doen middels een financiele bijdrage.

Je kunt jouw donatie overmaken op:

68.07.93.089
t.n.v. FairGround Foundation

o.v.v. Participaid Oeganda 2008

Dit geld wordt mede gebruikt om de toiletten/douches en slaapzalen op te knappen.

Namens de Oegandezen in Jinja, BEDANKT!!!

Interview voor de Kanaalstreek

'Misschien worden we wel bekogeld.'

Renee en Ruth Hassing naar Oeganda

MS-patiënte Ruth Hassing en haar man Renee stappen zondag op het vliegveld richting Entebbe, Oeganda. Van daaruit rijden de Stadskanaalsters naar de stad Jinja, waar ze zich zullen inzetten voor het gehandicaptenproject BEHOD.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

STADSKANAAL - BEHOD staat voor The Beam of Hope for the Disadvantaged. ,,Een opvanghuis voor mensen met een lichamelijke handicap.', weet Ruth. ,,Wij gaan de wc's, douches en slaapzalen opknappen. Verder zullen proberen de computervaardigheden van de bewoners te verbeteren, zullen we naailes geven en zijn we van plan een internetcafé op te zetten. Probleem is echter dat ze daar last hebben van powercuts. Daardoor crashen de computers regelmatig.'

Participaid

Met 'we' bedoelt Ruth niet alleen zichzelf en haar man Renee. De Oeganda-reis valt onder het project Participaid. Dit project heeft als doel aandacht te vragen voor participatie van mensen met een beperking. Daartoe wordt een buddyreis naar Oeganda gemaakt. Naast Ruth en Renee reizen nog vier andere stellen -steeds een valide en een mindervalide jongere- mee. ,,Eigenlijk zou ik alleen meegaan', verklapt Ruth. ,,Het leek me wel een uitdaging om me twee weken te redden zonder Renee. Maar toen bleek dat ze een buddy tekort kwamen, heb ik Renee genoemd. Enerzijds omdat ik wel een buddy nodig heb met een verpleegkundige achtergrond, anderzijds omdat Renee al werkzaam is bij YUUB. En YUUB is samen met FairGroundFoundation verantwoordelijk voor de organisatie van de reis.' Centraal staat dus participatie van mensen met een (lichamelijke) beperking. Probleem daarbij is dat zulke mensen in Oeganda niet voor vol worden aangezien. Ruth: ,,Ze denken dat er een vloek op die mensen rust. Uit schaamte worden ze weggestopt in een hut en krijgen ze nauwelijks aandacht.'

Om een ommezwaai te bewerkstelligen is hulp van de politiek nodig. Instanties als BEHOD zijn namelijk nog steeds zwaar afhankelijk van hulp uit bijvoorbeeld Nederland. Renee: ,,Daarom zullen we een bezoek brengen aan een delegatie van het ministerie van sociale zaken. En de Nederlandse ambassadeur zal bij ons langskomen.'

Ook belangrijk, misschien nog wel veel belangrijker, is het de man op de straat te bereiken. Ruth: ,,Wij moeten draagvlakactiviteiten organiseren. Daarbij moeten we per persoon tenminste 150 mensen bereiken. Maar het is ook belangrijk dat we de gehandicapte mensen daar laten zien hoe wij met onze handicap omgaan. Wat je bijvoorbeeld kunt bereiken door samen te werken.' Renee: ,,Het belangrijkste wat we willen bereiken is dat de gehandicapten daar zoveel kennis krijgen dat ze hun eigen inkomen kunnen verdienen. Maar daarvoor zullen ze zich ook zelf in moeten willen zetten. En dat zijn ze nog niet gewend.

Rolstoel

De Stadskanaalsters spannen zich hiervoor met overtuiging in. Prijzenswaardig, aangezien het in hun eigen leven ook niet altijd over rozen gaat. Ruth: ,,Vergeleken met daar hebben we hier helemaal niks te klagen. Hier wordt eigenlijk alles geregeld. Daar hebben ze helemaal niks. Terwijl wij hier nog twee rolstoelen hadden staan die niet meer werden gebruikt. Ze waren gewoon nooit opgehaald door Welzorg. Met dank aan Jan-Willem van de Kolk en de Wmo-consulent mag ik een van die rolstoelen nu meenemen naar Oeganda. Kunnen we er daar iemand blij mee maken.' Renee: ,,Onze drijfveer is iets voor een ander te kunnen betekenen. We gaan er vanuit dat dit gaat lukken. Maar misschien worden we wel bekogeld. Want waarom zouden ze blanke mensen in een rolstoel wel accepteren...'

Door:Marc Jansen

Artikel - Dagblad van het Noorden

Dagblad van het Noorden
30-07-2008
'In Oeganda staat de rolstoeler in de hoek'

Wie in een land als Oeganda leeft met een handicap, leeft zonder dat er al te veel naar hem of haar wordt omgekeken. In het land, waar honger en ondervoeding een structureel probleem zijn, wordt een handicap nog vaak gezien als een vloek. Dit betekent voor een mindervalide een sociaal isolement en gebrek aan zorg en hulpmiddelen. 'Mensen in een rolstoel, staan daar in de hoek', zegt Ruth Hassing uit Stadskanaal. Hoe groot of klein haar bijdrage ook kan zijn, ze wíl iets doen voor gehandicapten. En, getuige haar nieuwste avontuur, niet alleen voor gehandicapten in haar naaste omgeving. Sinds de ms-patiënte vorig jaar bekendheid vergaarde met de Mis(s)-verkiezing van de TROS, is haar leven 180 graden gedraaid. Vol energie geniet ze zoveel mogelijk van haar leven. De verbouwing van haar huis is dit voorjaar afgerond en haar laatste project (geld inzamelen om dolfijntherapie voor een Limburgs gehandicapt meisje) is amper ten einde of het nieuwste staat op het punt van beginnen. In augustus gaat ze met vier andere mindervalide jongeren en vijf buddy's twee weken meewerken aan een lokaal project voor gehandicapten in Jinja, een plaats in de buurt van de rivier de Nijl. Dat moet er voor zorgen dat de gehandicapten gaan deelnemen aan de samenleving. 'Met de buddyteams (Ruth neemt haar echtgenoot Renee mee, ab) gaan we computerlessen geven, helpen met de opzet van een internetcafé en toiletten, douches en slaapzalen toegankelijker maken. Wat ook belangrijk is, is dat we er voor de mensen zijn en leuke dingen met ze gaan doen. Het is belangrijk dat ze een positiever zelfbeeld krijgen.' Als alles goed gaat, kunnen de gehandicapten in Jinja straks wat geld verdienen door onder andere het internetcafé draaiende te houden en douches (een luxe) te verhuren.

Rolstoelwieltjes
FairGround Foundation en YUUB, de 'ANWB' voor mensen met een handicap, organiseren de reis. Het gezelschap neemt onder andere nieuwe rolstoelwieltjes mee voor de gehandicapten in Oeganda. Ruth (telefoonnummer 06-51764197) is nog op zoek naar mensen, instellingen of bedrijven die iets willen bijdragen aan het project.
Ruth Hassing gaat in augustus naar Oeganda, om gehandicapten te helpen.