Een lach en een traan
Lach en traan
Jij een lach, Ik een traan
een traan om jouw leven, een lach voor jouw bestaan
Je wilt geen medelijden, alleen mijn hand in jouw hand
Een rijke en een arme, we lopen door het zand
Ik kijk je aan, en realiseer
dat ik de arme ben, want jij hebt zoveel meer
Je bent gelukkig met het kleine
Je leeft, je lacht, je bent blij
Maar al ben ik de arme...
Jouw hand is in de mijn'
Ik kijk je aan, en realiseer
Ik ben rijker door jou, en dat vergeet ik nooit meer!
Jij een lach, ik de traan
Een traan om mijn verwende leven
een lach voor jouw bestaan!
Een nieuw mensje geboren en ze heet....
Vandaag ontving ik een mail van paul vanuit Oeganda. Toen hij ons afgelopen zondag op het vliegveld hadafgezet kreeg hij op de terugweg een telefoontje dat Eva, het meisje waar ik eerder over schreef aan het bevallen was.
Ze is bevallen van een prachtige dochter die ze Ruth heeft genoemd.
Ik voel mij zeer vereerd maar ook verward door de gebeurtenissen van de afgelopen week.
We hebben namelijk op een ochtend babykleertjes en een mooie jurk aan haar gegeven. Feit was dat een half uur later ik een briefje van haar kreeg. Ze schreef dat ze me bedankte voor alles wat ik voor haar had gedaan en vroeg me om 20.000 shilling voor een scan en verzocht me nadrukkelijk om het tussen ons te houden.
Dit gaf mij een rare nasmaaak want we hadden haar toch net van alles gegeven, is het dan nooit genoeg? En ook wou ik het haar wel geven, ik heb toch een speciale band met haar en wou ook dat ze in goede zwangeree toestand zou blijven. En 20.000 shilling is zo'n 8.50 euro dus voor ons een bedrag wat je makkelijk kunt schenken. Een dilemma.....
Ik heb uiteindelijk besloten het niet te geven, voornamelijk omdat meerdere personen me om geld hadden gevraagd en als ik haar wat gaf moest ik het de rest ook geven en ik kan niet de hele wereld helpen, als zou ik het wel heeeeeeeel graag willen.
Het is gewoon een oneerlijke wereld....
Laatste blog uit Oeganda
Ups and downs....
En toen waren de twee weken alweer bijna voorbij. Omgevlogen zijn ze maar daar was ik ook al vanuit gegaan. En toch zijn er elke keer weer dingen die me blijven verbazen. Zoals de mensen op straat. Ik heb zelden zoveel mensen gezien, mensen die rondlopen, mensen die spullen proberen te verkopen, mensen die gewoon rondhangen en mensen die reizen. Of komt dit door het feit dat ik nog zoveel zwarte mensen tegelijk heb gezien.... Of doordat alles hutjemutje op elkaar staat. Het blijft mij in ieder geval keer op keer verbazen en ik kijk mijn ogen uit.
De afgelopen week heb ik de pech gehad dat ik een urineweginfectie heb opgelopen. Daardoor heb ik bepaalde onderdelen van het programma moeten missen. Gelukkig kunnen mijn groepsgenoten het heel mooi en leuk na vertellen dus heb ik toch een beetje kunnen meegenieten. Het voordeel was voor Renee dat hij tijd voor een van zijn favoriete bezigheden had, lezen. Hij is al in zijn tweede boek bezig.
De afgelopen week heeft de groep het toiletgebouw kunnen afronden. Zo zijn overal nieuwe horren geplaatst en zijn er beugels en douchezitjes geplaatst. De mensen van BEHOD zijn er enorm blij mee. Vanmiddag gaan Femke en ik nog een kleine workshop hygiëne geven. We hebben van de week al de benodigde schoonmaakspullen gekocht met een paar meiden van BEHOD. Wat op zich al een hele belevenis is geweest.
Wat je je moet realiseren is dat deze mensen nog nooit een blanke gehandicapte hebben gezien. Kun je nagaan wat er gebeurt als ik dus over straat rol. Er zijn zelfs mensen hier die denken dat blanken niet gehandicapt zijn. Ze denken wellicht dat wij een superieur ras zijn, maar niets is minder waar.
Wat dus een van de belangrijkste doelen was. Van de week heb ik een gevoel van nutteloosheid gevoeld. Door mijn MS ben ik niet in staat om fysieke arbeid te verrichten. Ik had dus het gevoel dat doordat ik niets tastbaar achterliet ik meer voor spek en bonen mee was. Maar mensen zeiden al tegen me dat ik een van de belangrijkste taken vervulde, praten met de mensen, naar ze luisteren en ideeen uitwisselen. En gister werd dat nog eens bevestigd door Sander. Hij is een van de mensen die al langer dit project ondersteunt en woont al bijna 1 jaar in Kampala.
Hij vertelde mij dat toen hij een paar maanden voor het eerst het project bezocht de mensen erg schuw waren. Ze durfden je geen hand te geven en je zelfs niet aan te kijken. Hij was dus enorm blij verrast toen hij van de week het project bezocht en heeft gezien hoe de mensen zijn veranderd. Dus ons bezoek is niet voor niets geweest en ik ben blij dat ik dus ook mijn steen heb bijgedragen.
Maar we hebben het zelf ook kunnen merken, vooral bij de kinderen. Sommige kinderen zeiden in het begin niks en trokken zich terug en diezelfde kinderen rennen en dansen nu rond, gaan bij je op schoot zitten en hebben plezier.
Gisteren hebben we de mensen nog een keer kunnen verrassen. Iedereen had kleren mee die we hebben uitgedeeld. Zo mooi om te zien hoe blij ze met een nieuwe blouse kunnen zijn. Vanavond hebben we het afscheidsdiner bij BEHOD en ik ben benieuwd wie er nieuwe kleren aan heeft.
Tweede blog van Renee
Tweede verslag
Na de eerste kennismaking met het land, de inwoners en BEHOD zijn we aan de slag gegaan. We zijn met 12 Hollanders en een ieder heeft een taak gekregen. Zo zijn we druk bezig met het geven van voorlichting over bijv. hygiëne. We geven les aan de studenten en we vertellen over Nederland, hoe we daar wonen en hoe mensen met een handicap bij ons worden 'behandeld'. Daarnaast knappen we het douche/wc gebouw op en wordt er door onze ict-man een zo ideaal mogelijke computeromgeving aangelegd.
Participaid is de naam waaronder dit project wordt uitgevoerd. Er is voor deze naam gekozen, omdat we een gezamenlijk doel nastreven en dat we er samen voor zorgen dat het gaat lukken. Het gaat uiteindelijk om de participatie van de gehandicapten in de 'normale' samenleving.
Doordat wij als Muzungu's (blanken/rijken) aan de Oegandesen laten zien dat we ons mogen vertonen op straat en dat we door onze inzet, vaardigheden en doorzettingsvermogen anderen kunnen helpen en dat we net zo waardevol zijn als ieder ander in deze samenleving hopen we de beeldvorming te veranderen. Tot nu toe kunnen we in elk geval stellen dat het de beeldvorming van de BEHOD-members heeft veranderd. Ze zijn zichtbaar blij en trots dat wij bij hun komen, hun helpen en aan de andere mensen laten zien dat ze het waard zijn. Het werk wat we doen is daarom ook erg ontroerend!
In het begin zijn we voornamelijk met de Nederlandse groep aan de slag geweest. De gemiddelde Oegandees bedenkt zich namelijk niet zo snel dat hij/zij ook de handen uit de mouwen kan steken. Natuurlijk heeft de 'leiding' hier wat van gezegd en de volgende ochtend was iedereen, gehandicapt of niet, liggend en staand, actief aan de slag! Het was een prachtig gezicht en een ultiem voorbeeld van participatie. Samen werkten we aan een betere leefomgeving en lieten we zien dat we een heleboel kunnen bereiken. Wat mij betreft was na de deze dag de missie al geslaagd!
Afgelopen weekend waren we vrij!.... En we hebben Oeganda en m.n. Jinja wat beter leren kennen. Jinja staat voornamelijk bekend om de Nijl, omdat deze hier begint. De Nijl was lange tijd de langste rivier van de wereld totdat er na uitvoerig onderzoek bleek dat dit toch de Amazone is. Desalniettemin hebben we de zaterdag genoten van een boottocht over de Nijl en Lake Victoria. We hebben vele verschillende vogels gezien en een kijkje kunnen nemen in het leven van de riviermensen. Het is onvoorstelbaar hoe mensen hier wonen. Maar ja, ze weten niet beter en lijken zich er ook niet aan de storen. Het is misschien wat raar om te zeggen, maar je went er wel aan.
De zondag zijn we naar de Bujagali Falls geweest! Bij deze watervallen (stroomversnelling = beter) gaan jongens op jerrycans de rivier af tegen betaling. Het is spectaculair om te zien, maar het blijft levensgevaarlijk! Hier was een park waar we wat gerelaxed hebben en aan het einde van de middag gingen we huiswaarts. Ook was er een nieuw hoogte punt te melden! Bijna iedereen van de groep heeft last van diarree en krampen! Dat beloofd nog wat voor de tweede week. Wellicht dat het Oeganda-dieet geboren gaat worden.
Een ander aspect wat ik nog graag naar voren breng is de toegankelijkheid van Oeganda. Zoals jullie weten is YUUB mede-initiator van deze reis en erg geïnteresseerd in dit onderwerp. Nou over de toegankelijkheid kan ik kort en krachtig zijn, deze is waardeloos! Er zijn vele gaten in de wegen, hoge stoepen, geen adequate toiletten, vele trapjes, geen aangepaste douches (behalve nu bij BEHOD) etc. Wel zijn de Oegandesen graag bereid om je met raad en daad bij te staan. Wanneer je relaxed en verantwoord op vakantie wilt, ga dan maar niet naar Oeganda. Wanneer je wel van een uitdaging houdt, redelijk flexibel bent, zo nu en dan zelf kunt staan en geen bezwaar hebt tegen diarree, dan is het een geweldig land om te zien!
Renee
Berichtje uit Jinja
Hallo lieve mensen,
Hierbij nog een kort bericht, afhankelijk van de internetverbindiing. Er is hier internet maar het gaat hier op het oegandese tempo. De afgelopen twee dagen hebben we kunnen relaxen na al het harde werken van de afgelopen week. Het toilet/douchegebouw is zo goed als af, het is super geworden. Nu alleen jammer dat we de rest van de gebouwen niet kunnen verven, wie weet volgend jaar. Dus ijkt het jou wat om ook naar Oeganda te gaan, let me know!
Ik heb van de week computerles gegeven, excel en powerpoint, echt leuk dat je ze nog heel veel kunt leren. De mensen vragen ook heel veel over Holland, we raken niet uitgepraat. Ook ben ik voor Paul bezig om de administratie te organiseren en te digitaliseren. Renee heeft vooral geverfd.
We gaan 's avonds met z'n allen altijd gezellig eten, in de stad of in ons hotel, maar het maakt niet heel veel uit want de menukaarten lijken veel op elkaar. 's Middags maken de vrouwen van BEHOD een lunch voor ons die bestaat uit aardappels, rijst, doperwt/bonensaus, matoke (bananenpuree) en anans, het smaakt goed.
Gisteren zijn we wezen varen op de Nijl, hele mooie vogelsgezien. Daarna gelunched en toen geshopt, leuke souvernirs gekocht. Wel een heel gedoe want je moet afdingen, nou is Renee daar heel goed in dus hebben we leuke dingen kunnen kopen. Ik begin steeds meer te lijken op een echte afrikaan, zal straks proberen een foto te sturen. Draag een hoofddoek en wikkeldoek en maandag krijg ik vlechtjes.
Vandaag zijn we ook bij de nils geweest waar sommige eerst zouden raften alleen is dat niet door gegaan, was nogal prijzig. Lekkere luierdag gehad.
Ben wel blij als we weer op Nederlands wegen rijden want hier... ppfff houd mijn hart vast. Ik zit oo voorin dus zie alle kuilen in de weg.... ook kan ik niet wennen aan het links rijden hier. Het is al een paar keer bijna fout gegaan, bijna een lopend iemand en een fietser geraakt.
En het stof, of wel het african dust zit ook overal. Mensen hoeven hier ook niet te roken met al die uitlaatgassen en stof. Kyra is een echte smeerpoets, vandaag was ze wit maar vanmiddag rood/bruin, het zit overal.
Oh het eten is bijna klaar, spreek jullie gauw!
Liefs Ruth
Voor Bas
Hallo lieve Bas,
Hoe gaat het met jou? Mis je papa en mama al een beetje, wij jou wel! Je had best mee kunnen gaan want er zijn hier namelijk heel veel kindjes waar je mee kan spelen, misschien volgende keer dan?
En wat heb je allemaal gedaan met opa & oma en oma & irene? Ben je ook al bij de mc donalds geweest?Moet je maar even tegen oma andrea zeggen dat zaterdag om 16 uur de mc donaldroadshow bij de mc donalds in stadskanaal is ;) want dan kun je je laten make upen he als een leeuw of pippo he?!
Heb je je shrek dvd's ook wel bij opa en oma, anders kun je die wel ophalen he?
Mama gaat zo nog even fotoos sturen van papa die aan het klussen is, papa heeft al heel veel geverfd, de wc en de douche wordt al heel mooi! Mama praat heel veel met de mensen en verteld veel over Nederland.
Nou lieve Bas tot gauw, mama belt je morgen weer.
Dikke kus en knuffel
LOVE YOU!!!
Liefs papa en mama
Tweede verslag door Ruth
Lieve allemaal, hierbij een verslagje van mijn kant. Alles gaat goed met ons! Het eten is beter en gevarieerderder dan verwacht. Ik moet nu opschieten want het internetcafe sluit bijna....
Het avontuur is begonnen. Inmiddels zijn we alweer 4 dagen in Jinja. En waar moet ik beginnen? Het is zo indrukwekkend. Anders dan ik had verwacht? Ja en nee. Je kent natuurlijk de beelden vn TV maar het is toch anders wanneer je met je eigen benen, of wielen, er staat. Je weet dat het arm is, maar zo arm. Het is een andere wereld. Hier draait het niet om mooie huizen, grote auto's en je carriere maar om overleven.
Het is roeien met de riemen die je hebt. Om je idée te geven kan ik het volgende vertellen. Mensen lopen rond in kleren die vies e kapot zijn, ramen van auto's ontbreken of bevatten scheuren, er bestaan hier geen prullenbakken, het is stoffig en warm. Mensen verbranden hun afval, wcpapier gebruiken ze niet, e leven in kleine hutjes zonder stromend water en electriciteit.
Je vraagt je dan ook af waarom de meeste mensen het grootste gedeelte van d dag rondhangen, er moet zoveel gedaan worden. Of is dat onze visie, willen wij onze westerse manieren overbrengen op de afrikaanse mens. Kan het niet gewoon zo zijn dat de mensen tevreden zijn met hun leven en worden ze juist ongelukkiger en onrustiger als ze zien hoe ‘goed' wij het hebben? Hebben wij het we beter?
Ik ben in ieder geval wel diep ontroerd hoe blij de mensen zijn als ze je iedere morge begroeten. Of hoe emotional en ontzettend blij ze zijn als je zee en nieuwe kruk of zelfs een foto geeft. Ik heb in ieder geval al 1 vriendin die ik in mijn hart bij me drag. Helaas was ze maae 2 dagen op het project maar ze heft een onuitwisbare herinerin achter gelatin. Haar naam is Eva, 18 jaar en heft polio waardoor ze moeilijk loopt. Ze ging naar school totdat het noodlot toesloeg. Vanwege haar handicap heft de taxichauffeur misbruik gemaakt van haar kwetsbaarheid en heft haar verkracht. Wat resulteerde in een zwangeschap van een tweeling. Eva heft het moeilijk, geen ouders en 8 maand zwanger. Geen kinderkleren en geen babyspullen en geen idée hoe ze verder moet. Ik probeerde door met haar te praten haar het gevoel te kunnen geven dat het goed komt, dat ik als ghandicapte moeder van een 3-jarig zoontje ook problemen heb en heb gehad maar date r ook weer oplossingen komen. Alleen zullen die er voor haar wel komen, zijn er genoeg mensen die haar kunnen en willen helpen? Ik hoop het van harte.... Ik drag ook een tastbare herinnering van haar bij me, ze gaf me een armband. En ik haar 1 van mij.
Dat me bij het tweede dilemma brengt. De andere meiden willen ook wel zo'n mooie armband. Maar wat moet ik? Moet ik alles maar geven als ze me er om vragen, wat dat is at ze doen. Ze zeggen: Geef me de armband, ze zijn er niet te beroerd voor om het te vragen. Maar zou ik niet hetzelfde doen in hun positie, wij zijn in hun ogen immers de rijke blanken. Muzungu, het oegandese word voor blanke en wat ze je naroepen op de straat. Ik zit in tweerstrij, is het goed om alleen maar te geven of is ere en betere manier? Maar als ik ze zie lopen in hun kapotte kleren wil ik het liefste de inhoud van mijn koffer ahterlaten. En ik den kook dat k dat doe, ik wil geen spijt krijgen als ik terug in Nederland ben en ik dan toch denk : Had ik maar.....'
De lunch is bijna klaar, terwijl ik zit te typen me 2 afrikaanse kinderen naast me die lere typen, spelt de rest buiten met de andere kinderen een spel. Lieve mensen tot heel snle, ik ga eten,
liefs Ruth